CLUB VAN OPTIMISTAN (zie bijlage)

Men vraagt me vaak wat ik met de Club van Optimistan wil bereiken.

Ziehier het antwoord : Men moet zich niet vastklampen aan alternatieven in de hoop dat ze de samenleving zullen veranderen. De samenleving zal veranderen als de moraal en de ethiek onze gedachten zullen doordringen. Eenieder moet in de diepte werken om een bepaald niveau van verantwoordelijkheid en bewustzijn te bereiken en vooral die sacrale dimensie die ons het leven doet zien als een fantastisch geschenk dat we moeten koesteren. Het gaat over een simpele natuurlijke staat: Ik behoor tot het mysterie van het leven en niets scheidt me van niets, ik ben verbonden, bewust en gelukkig het te zijn.

Daar wordt de fundamentele vraag gesteld: wat is leven? We hebben razernij gekozen als bestaansvorm en we nodigen machines uit om het draaglijker te maken voor ons. De geldtijd, de productietijd, de sporttijd waarin men bereid is om zijn hart en zijn longen te laten exploderen voor een honderdste van een seconde…een beetje eigenaardig allemaal. Terwijl we vechten met de tijd die voorbij gaat, diegene die we moeten winnen, doen onze auto's, onze vliegtuigen en onze computers ons vergeten dat het niet de tijd is die voorbij gaat maar dat wij het zijn. Het ritme van ons hart en onze ademhaling zou ons er elke seconde moeten aan herinneren dat we geregeld worden door het ritme van het universum.

Bestaat de collectieve intelligentie werkelijk? Ik weet het niet maar ik geef er de voorkeur aan om te vertrouwen op iets wat minder bepaald wordt door subjectiviteit en angst, namelijk universele intelligentie. Deze intelligentie die niet beladen schijnt met menselijke verwarring, deze intelligentie die zowel de macrokosmos als de microkosmos regisseert en die zowel aanwezig is in het kleinste zaadje als in de grootste levensprocessen. Tegenover de enormiteit van dit mysterie heb ik de neiging om te denken dat de reden van ons bestaan betovering is. De uiteindelijke bestaansrede van de mens is niet om te produceren om te consumeren, te consumeren om te produceren, of om rond te draaien als een tandwiel in een verschrikkelijke machine tot de volledige uitputting. Nochtans daartoe herleidt deze onnozele beschaving ons, waar geld, dat enkel plezier kan verschaffen, primeert op alles. Miljarden euros zijn niet in staat om ons vreugde te verschaffen, dat immateriële goed waar we allemaal, bewust of niet, naar op zoek zijn, want het is het opperste goed, het geeft ons de volle voldoening te bestaan.

Eens we deze betovering hebben bereikt, zullen we een symfonie, een algemene trilling creëren. Gelovigen of niet, boedisten, kristenen, moslims, joden en anderen, we zullen er ons allemaal in terugvinden en we zullen verdeeldheid opgeven voor de superieure eenheid waartoe de universele intelligentie ons uitnodigt. Beweren dat we zelf betovering tewerkstelligen zou verwaand zijn. Maar om ze te bereiken moeten we een ontvankelijke attitude aannemen, de gaven en de schoonheden van het leven nederig, dankbaar en jubelend  aanvaarden. Dat is volwaardig leven. (Pierre Rabhi)1

Rond deze vraagstelling en dit collectief werk, nodig ik de leden van de Club van Optimistan uit.

Als dit avontuur u iets zegt…zie bijlage

Met vriendelijke groeten.

Luc Simonet