De straatmuzikant stond bij de ingang van het metrostation L'Enfant Plaza in Washington DC. Hij begon viool te spelen. Het was een ijskoude winterochtend van januari.  Hij speelde wel drie kwartier. Om te beginnen de chaconne(of ciaccona) van de 2e partita van Bach, daarna het Ave Maria van Schubert, dan Manuel Ponce, Massenet en opnieuw Bach.  Op dit spitsuur rond 8 uur ‘s morgens kwamen er wel een duizendtal personen door deze gang, het merendeel op weg naar hun werk.


Na een drietal minuten merkte een ietwat oudere man op dat er een muzikant speelde.  Hij vertraagde zijn pas, wachtte enkele seconden en vertrok dan weer vlug. Eén minuut later ontving de vioolspeler zijn eerste dollar: rechtdoor stappend gooide een vrouw het geld in zijn potje.  Enkele minuten later leunde er iemand tegen de muur rechtover hem om te luisteren, maar hij keek naar zijn uurwerk en stapte verder.  Hij was duidelijk al te laat.

 

Hij die het meest oplette, was een kleine jongen van ongeveer drie jaar.  Zijn moeder sleurde hem voort, gehaast, maar het kind stopte om naar de vioolspeler te luisteren.  Uiteindelijk nam zijn moeder hem brutaal vast en sleurde hem voort zodat het kind wel verder moest stappen.  Nochtans, zelfs stappend, hield hij het hoofd gekeerd naar de muzikant.  Dit schouwspel herhaalde zich nog met andere kinderen.  En alle ouders zonder uitzondering hebben hen verplicht om verder te stappen.

 

Gedurende de drie kwartier dat de muzikant speelde, zijn er maar zeven personen echt gestopt om een tijdje te luisteren. Een twintigtal mensen heeft hem geld gegeven zonder stil te staan.  Hij had in totaal 32 dollar gekregen. Toen hij stopte met spelen heeft niemand dit opgemerkt.  Niemand applaudiseerde.  Tussen de meer dan duizend personen was er maar één die hem herkend had.

 

Niemand had zich gerealiseerd dat deze vioolspeler Joshua Bell was, één van de meest beroemde muzikanten ter wereld.  Hij speelde in deze inkomhall de moeilijkste partituren die er ooit geschreven zijn, op een Stradivarius van 1713 die 3,5 miljoen dollar waard is.  Twee dagen voor zijn optreden in de metro was de opvoering in het theater van Boston « sold out » met prijzen rond de 100 dollar voor een plaats.

 

Dit is een waar gebeurd verhaal.

 

Joshua Bell speelde incognito in een metrostation in het kader van een door de « Washington Post » georganiseerde enquete over de perceptie, de voorkeuren en de prioriteiten in de gedragingen van de mensen. De vragen waren: kunnen wij, in een gemeenschappelijke omgeving, op een ongepast ogenblik, de schoonheid opmerken?  Staan wij dan stil om haar te waarderen?  Herkennen wij talent in een onverwachte omgeving?

 

Eén van de mogelijke conclusies van dit experiment zou kunnen zijn: indien wij geen tijd hebben om stil te staan en te luisteren naar één van de beste muzikanten ter wereld die één van de mooiste ooit gecomponeerde partituren speelt, hoeveel andere zaken merken wij dan niet op?