TOESPRAAK VAN STEVE JOBS - STANFORD UNIVERSITY - DD.12 JUNI 2005

Ik ben vereerd om vandaag hier te zijn bij de aanvang van een van de beste universiteiten ter

wereld. Ik ben nooit afgestudeerd. Om eerlijk te zijn, is dit het dichtste bij afstuderen waar ik ooit terecht zal komen. Ik wil jullie vandaag drie verhalen uit mijn leven vertellen. Meer niet. Slechts drie verhalen.

Het eerste verhaal gaat over de punten verbinden.

Ik stopte met mijn studie aan Reed College na zes maanden, maar liep de volgende 18 maanden nog af en toe ergens binnen voordat ik echt stopte. Waarom stopte ik?

Het begon al voordat ik was geboren. Mijn biologische moeder was een jonge, ongetrouwde

studente, en zij besloot mij op te geven voor adoptie. Zij stond erop dat ik geadopteerd moest

worden door mensen die gestudeerd hadden. Alles stond voor me klaar om geadopteerd te worden door een advocaat en zijn vrouw. Maar toen ik geboren werd besloten ze op het laatste moment dat ze toch een meisje wilden. Mijn ouders, die op een wachtlijst stonden, kregen midden in de nacht een telefoontje: “Wij hebben onverwacht een jongen voor jullie; willen jullie hem?” Zij zeiden: “Natuurlijk.” Mijn biologische moeder kwam er later achter dat mijn moeder niet gestudeerd had en dat mijn vader zijn middelbare school niet had afgemaakt. Ze weigerde de papieren te tekenen. Een paar maanden later, toen mijn ouders beloofden dat ik zou kunnen studeren, gaf ze toestemming.

En zeventien jaar later ging ik studeren. Maar in mijn naïviteit koos ik een universiteit die bijna net zo duur was als Stanford, en al het geld dat mijn arbeidersklasse-ouders hadden gespaard ging op aan mijn collegegeld. Na zes maanden zag ik er de waarde niet van in. Ik had geen idee wat ik met mijn leven wilde en ook geen idee hoe studeren mij ging helpen daar achter te komen. En daar stond ik dan al het geld uit te geven dat mijn ouders hun hele leven gespaard hadden. Dus besloot ik te stoppen en erop te vertrouwen dat het allemaal goed zou komen. Dat was best eng toen, maar achteraf was het een van de beste beslissingen die ik ooit gemaakt heb. Toen ik gestopt was, hoefde ik niet meer naar de verplichte colleges die niet interessant waren, en kon ik binnenlopen bij de colleges die wel interessant leken.

Niet alles was romantisch. Ik had geen kamer, dus sliep ik op de vloer bij vrienden, ik gebruikte het statiegeld van 5 cent op colaflesjes voor eten, en elke zondag avond liep ik 11 kilometer voor één goede maaltijd per week bij de Hare Krishna tempel. Maar toch, het was geweldig. Door mijn nieuwsgierigheid en intuïtie te volgen ben ik veel tegengekomen wat later van onschatbare waarde is gebleken. Ik geef jullie een voorbeeld:

Reed College had toentertijd misschien wel de beste opleiding kalligrafie in het land. Over de hele campus verspreid was elke poster, elk labeltje op elke la schitterend met de hand gekalligrafeerd.

Omdat ik gestopt was met mijn studie en de normale colleges niet hoefde te volgen, besloot ik een college kalligrafie te nemen om dit te leren. Ik leerde over serif en sans serif lettertypen, over het variëren van de ruimte tussen verschillende lettercombinaties, over wat goede typografie goed maakt. Het was mooi, historisch, artistiek subtiel: op een manier zoals praktische wetenschap dat niet kan zijn… en ik vond het fascinerend.

Niets van dit had enige praktische toepassing in mijn leven. Maar tien jaar later, toen we de eerste Macintosh computer ontwierpen, kwam het allemaal bij me terug. En we stopten het allemaal in de Mac. Het was de eerste computer met prachtige typografie. Als ik nooit kalligrafie had gevolgd, had the Max geen verschillende of geproportioneerde lettertypen gehad. En aangezien Windows de Mac gewoon gekopieerd heeft, is het waarschijnlijk dat geen enkele pc die zou hebben. Als ik niet gestopt was, had ik nooit kalligrafie gevolgd, en hadden computers misschien niet de geweldige typografie gehad die ze nu hebben. Natuurlijk was het onmogelijk om de punten te verbinden toen ik nog studeerde en vooruit keek. Maar het was kristalhelder toen ik tien jaar later terug keek.

Nogmaals, je kan de punten niet verbinden als je vooruit kijkt; het kan alleen als je terug kijkt. Dus moet je erop vertrouwen dat de punten op een of andere manier verbonden worden in de

toekomst. Je moet ergens op vertrouwen – je instinct, lot, leven, karma, wat dan ook. Deze aanpak heeft mij nooit teleurgesteld, en heeft al het verschil gemaakt in mijn leven.

Mijn tweede verhaal gaat over liefde en verlies.

Ik had geluk – ik vond dat wat ik wilde doen vroeg in mijn leven. Woz en ik begonnen Apple in de garage van mijn ouders toen ik 20 was. We werkten hard, en in 10 jaar was Apple gegroeid van wij tweeën in een garage tot een bedrijf dat 2 miljard waard was en 4000 werknemers had. We hadden net ons meesterwerk – de Macintosh – een jaar daarvoor gelanceerd, en ik was net 30 geworden. En toen werd ik ontslagen. Hoe kun je ontslagen worden door een bedrijf dat je zelf begonnen bent?

Omdat Apple groeide, huurden we iemand in waarvan ik dacht dat hij het talent had om samen met mij het bedrijf te runnen, en in het eerste jaar ging het goed. Maar daarna begon onze toekomstvisie te verschillen en uiteindelijk ging het niet meer. Onze raad van bestuur koos zijn kant. Dus op mijn dertigste lag ik eruit. En heel publiekelijk eruit. Dat wat het centrum van mijn aandacht was geweest gedurende mij gehele volwassen leven was weg, en het was verschrikkelijk.

Gedurende een paar maanden wist ik echt niet wat ik moest doen. Ik had het gevoel dat ik de vorige generatie ondernemers teleurgesteld had – dat ik het stokje had laten vallen toen het werd overhandigd. Ik sprak met David Packard en Bob Noyce en probeerde me te verontschuldigen voor de fouten die ik had gemaakt. Ik was een heel publieke mislukkeling, en ik dacht er zelfs aan uit

siliconvalley te vluchten. Maar heel langzaam begon me iets te dagen – ik hield nog steeds van wat ik deed. Wat er bij Apple gebeurd was, had dat niet veranderd. Ik was afgewezen, maar was nog steeds verliefd. En dus besloot ik opnieuw te beginnen.

Ik zag het toen niet, maar ontslagen worden bij Apple was het beste dat me had kunnen overkomen.

De zwaarheid van succesvol zijn maakte plaats voor de lichtheid van weer een beginner zijn, minder zeker van alles. Het bevrijdde me om een van de meest creatieve periodes van mijn leven in te gaan.

Gedurende de volgende vijf jaar, begon ik een bedrijf genaamd NeXT, een ander bedrijf genaamd Pixar en werd ik verliefd op een geweldige vrouw die mijn vrouw zou worden. Pixar maakte 's werelds eerste computeranimatiefilm, Toy Story, en is nu de meest succesvolle animatiestudio ter wereld. En door een bizarre speling van het lot kocht Apple NeXT, ik kwam terug bij Apple en de technologie de we bij NeXT ontwikkeld hebben staat in het midden van Apple's huidige renaissance.

En Laurene en ik hebben een geweldig gezin samen.

Ik ben er vrij zeker van dat niets van dit alles gebeurd zou zijn als ik niet ontslagen was bij Apple. Het was een vies medicijn, maar de patiënt zal het nodig gehad hebben. Soms gooit het leven een baksteen naar je hoofd. Verlies je vertrouwen niet. Ik ben ervan overtuigd dat het enige wat mij op de been hield was dat ik hield van wat ik deed. Je moet vinden waar je van houdt. En dat geldt net zozeer voor je werk als voor je geliefden. Je werk vult een groot deel van je leven, en de enige manier om echt tevreden te zijn is te doen wat jij als geweldig werk beschouwt. En de enige manier om dat te doen is te doen waar je van houdt. Als je het nog niet gevonden hebt, blijf dan zoeken. Leg je er niet bij neer. Net zoals met alle gevoelszaken, weet je wanneer je het gevonden hebt. En, net als elke goede relatie, wordt het beter en beter als de jaren verstrijken. Blijf dus zoeken. Leg je er niet bij neer.

Mijn derde verhaal gaat over de dood.

Toen ik 17 was, las ik een quote die ongeveer zo ging: “Als je elke dag leeft alsof het je laatste is, heb je het zeker een dag goed.” Het maakte indruk op me, en sindsdien, gedurende de afgelopen 33 jaar, heb ik elke ochtend in de spiegel gekeken en mezelf gevraagd: “ Als vandaag de laatste dag van mijn leven was, zou ik dan doen wat ik vandaag ga doen?” En als het antwoord te vaak “Nee” was, wist ik dat ik iets moest veranderen.

Onthouden dat ik snel dood zal zijn is het beste middel om me te helpen de grote keuzes in het leven te maken. Want bijna alles – alle externe verwachtingen, alle trots, alle angst voor vernedering of falen – all die dingen zijn onbelangrijk in vergelijking met de dood, dus blijven alleen de dingen die er echt toe doen over. Onthouden dat je gaat sterven is de beste manier die ik ken om de val te ontwijken waarin je denkt dat je iets te verliezen hebt. Je bent al naakt. Er is geen reden om je hart niet te volgen.

Ongeveer een jaar geleden werd er bij mij kanker gevonden. Om half acht 's ochtends onderging ik een scan, en die liet duidelijk een tumor op mijn alvleesklier zien. Ik wist niet eens wat een alvleesklier was. De doktoren vertelden me dat dit bijna zeker een ongeneeslijke vorm van kanker was en dat ik nog drie tot zes maanden te leven had. Mijn dokter adviseerde me naar huis te gaan om mijn zaken te regelen, dat is dokterspraat voor ‘bereid je voor om te sterven'. Het betekent dat je een paar maanden hebt om je kinderen alles moet vertellen waarvan je dacht dat je nog tien jaar had om het ze te vertellen. Het betekent dat je moet zorgen dat alles geregeld is om het zo makkelijk mogelijk te maken voor je familie. Het betekent afscheid nemen.

Ik leefde de hele dag met die diagnose. Later op de avond onderging ik een biopsie, waarbij ze een endoscoop door mijn keel, maag en darmen voerde, een naald in mijn alvleesklier stopte en een paar cellen van de tumor pakten. Ik was verdoofd, maar mijn vrouw, die erbij was, vertelde me dat toen ze de cellen onder de microscoop bekeken de doktoren begonnen te huilen omdat het een zeer zeldzame vorm van operabele alvleesklierkanker was. Ik werd geopereerd en het gaat nu prima.

Dit was het dichtste bij de dood dat ik ben gekomen, en ik hoop dat het de komende decennia hierbij blijft. Na dit meegemaakt te hebben, kan ik dit nu met meer zekerheid zeggen dan toen de dood een nuttig maar slechts intellectueel concept was:

Niemand wil sterven. Zelfs mensen die naar de hemel willen, willen niet sterven om daar te komen.

En toch is dood de bestemming die we allen delen. Niemand is er ooit aan ontkomen. En zo hoort het ook, omdat de dood waarschijnlijk de beste uitvinding van het leven is. Het is de veranderaar van het leven. Het vervangt het oude door het nieuwe. Nu zijn jullie het nieuwe, maar ooit, niet zo heel ver weg, zullen jullie geleidelijk aan oud en vervangen worden. Sorry dat ik zo dramatisch ben, maar het is wel waar.

Jullie tijd is beperkt, dus verspil het niet door iemand anders leven te leven. Laat je niet strikken door dogma's – leven met het resultaat van andermans denken. Laat jouw eigen stem niet verdrinken door het lawaai van andermans. En het belangrijkste: heb de moed om je hart en intuïtie te volgen.

Zij weten wat je wilt worden. De rest is bijzaak.

Toen ik jong was bestond er een fantastische uitgave genaamd The Whole Earth Catalog, het was een van de bijbels van mijn generatie. Gemaakt door iemand die Stewart Brand heet, niet zo heel ver hiervandaan in Menlo Park, en hij bracht het tot leven met zijn poëtische insteek. Dit was in de late jaren 60, voor personal computers en desktop publishing, dus het was allemaal gemaakt met typemachines, scharen en polaroid camera's. Het was een soort van Google in paperback, 35 jaar voor Google: het was idealistisch en puilde uit van leuke toepassingen en opmerkingen.

Stewart en zijn team publiceerde verschillende delen van The Whole Earth Catalog, en toen ze klaar waren, brachten ze een laatste editie. Het was midden jaren 70, en ik was net zou oud als jullie. Op de achterkant van de laatste editie stond een foto van een landweg tijdens de vroege ochtend, zo'n weg waar je terecht kan komen als je gaat liften, mocht je zo avontuurlijk zijn. Eronder stonden de woorden: “Blijf Hongerig. Blijf Dwaas.” Het was hun afscheidsboodschap. Blijf Hongerig. Blijf Dwaas.

En ik heb dat mijzelf altijd toegewenst. En, nu jullie slagen om opnieuw te beginnen, wens ik jullie dat toe.

Blijf Hongerig. Blijf Dwaas.

Heel erg bedankt.”

(VERTALING VAN STEVE JOBS TOESPRAAK TIJDENS DE OPENING VAN HET ACADEMISCH JAAR AAN DE STANFORD UNIVERSITEIT IN PALO ALTO , CALIFORNIA 2005)

'You've got to find what you love,' Jobs says

This is a prepared text of the Commencement address delivered by Steve Jobs, CEO of Apple Computer and of Pixar Animation Studios, on June 12, 2005.

I am honored to be with you today at your commencement from one of the finest universities in the world. I never graduated from college. Truth be told, this is the closest I've ever gotten to a college graduation. Today I want to tell you three stories from my life. That's it. No big deal. Just three stories.

The first story is about connecting the dots.

I dropped out of Reed College after the first 6 months, but then stayed around as a drop-in for another 18 months or so before I really quit. So why did I drop out?

It started before I was born. My biological mother was a young, unwed college graduate student, and she decided to put me up for adoption. She felt very strongly that I should be adopted by college graduates, so everything was all set for me to be adopted at birth by a lawyer and his wife. Except that when I popped out they decided at the last minute that they really wanted a girl. So my parents, who were on a waiting list, got a call in the middle of the night asking: "We have an unexpected baby boy; do you want him?" They said: "Of course." My biological mother later found out that my mother had never graduated from college and that my father had never graduated from high school. She refused to sign the final adoption papers. She only relented a few months later when my parents promised that I would someday go to college.

And 17 years later I did go to college. But I naively chose a college that was almost as expensive as Stanford, and all of my working-class parents' savings were being spent on my college tuition. After six months, I couldn't see the value in it. I had no idea what I wanted to do with my life and no idea how college was going to help me figure it out. And here I was spending all of the money my parents had saved their entire life. So I decided to drop out and trust that it would all work out OK. It was pretty scary at the time, but looking back it was one of the best decisions I ever made. The minute I dropped out I could stop taking the required classes that didn't interest me, and begin dropping in on the ones that looked interesting.

It wasn't all romantic. I didn't have a dorm room, so I slept on the floor in friends' rooms, I returned coke bottles for the 5¢ deposits to buy food with, and I would walk the 7 miles across town every Sunday night to get one good meal a week at the Hare Krishna temple. I loved it. And much of what I stumbled into by following my curiosity and intuition turned out to be priceless later on. Let me give you one example:

Reed College at that time offered perhaps the best calligraphy instruction in the country. Throughout the campus every poster, every label on every drawer, was beautifully hand calligraphed. Because I had dropped out and didn't have to take the normal classes, I decided to take a calligraphy class to learn how to do this. I learned about serif and san serif typefaces, about varying the amount of space between different letter combinations, about what makes great typography great. It was beautiful, historical, artistically subtle in a way that science can't capture, and I found it fascinating.

None of this had even a hope of any practical application in my life. But ten years later, when we were designing the first Macintosh computer, it all came back to me. And we designed it all into the Mac. It was the first computer with beautiful typography. If I had never dropped in on that single course in college, the Mac would have never had multiple typefaces or proportionally spaced fonts. And since Windows just copied the Mac, it's likely that no personal computer would have them. If I had never dropped out, I would have never dropped in on this calligraphy class, and personal computers might not have the wonderful typography that they do. Of course it was impossible to connect the dots looking forward when I was in college. But it was very, very clear looking backwards ten years later.

Again, you can't connect the dots looking forward; you can only connect them looking backwards. So you have to trust that the dots will somehow connect in your future. You have to trust in something — your gut, destiny, life, karma, whatever. This approach has never let me down, and it has made all the difference in my life.

My second story is about love and loss.

I was lucky — I found what I loved to do early in life. Woz and I started Apple in my parents garage when I was 20. We worked hard, and in 10 years Apple had grown from just the two of us in a garage into a $2 billion company with over 4000 employees. We had just released our finest creation — the Macintosh — a year earlier, and I had just turned 30. And then I got fired. How can you get fired from a company you started? Well, as Apple grew we hired someone who I thought was very talented to run the company with me, and for the first year or so things went well. But then our visions of the future began to diverge and eventually we had a falling out. When we did, our Board of Directors sided with him. So at 30 I was out. And very publicly out. What had been the focus of my entire adult life was gone, and it was devastating.

I really didn't know what to do for a few months. I felt that I had let the previous generation of entrepreneurs down - that I had dropped the baton as it was being passed to me. I met with David Packard and Bob Noyce and tried to apologize for screwing up so badly. I was a very public failure, and I even thought about running away from the valley. But something slowly began to dawn on me — I still loved what I did. The turn of events at Apple had not changed that one bit. I had been rejected, but I was still in love. And so I decided to start over.

I didn't see it then, but it turned out that getting fired from Apple was the best thing that could have ever happened to me. The heaviness of being successful was replaced by the lightness of being a beginner again, less sure about everything. It freed me to enter one of the most creative periods of my life.

During the next five years, I started a company named NeXT, another company named Pixar, and fell in love with an amazing woman who would become my wife. Pixar went on to create the worlds first computer animated feature film, Toy Story, and is now the most successful animation studio in the world. In a remarkable turn of events, Apple bought NeXT, I returned to Apple, and the technology we developed at NeXT is at the heart of Apple's current renaissance. And Laurene and I have a wonderful family together.

I'm pretty sure none of this would have happened if I hadn't been fired from Apple. It was awful tasting medicine, but I guess the patient needed it. Sometimes life hits you in the head with a brick. Don't lose faith. I'm convinced that the only thing that kept me going was that I loved what I did. You've got to find what you love. And that is as true for your work as it is for your lovers. Your work is going to fill a large part of your life, and the only way to be truly satisfied is to do what you believe is great work. And the only way to do great work is to love what you do. If you haven't found it yet, keep looking. Don't settle. As with all matters of the heart, you'll know when you find it. And, like any great relationship, it just gets better and better as the years roll on. So keep looking until you find it. Don't settle.

My third story is about death.

When I was 17, I read a quote that went something like: "If you live each day as if it was your last, someday you'll most certainly be right." It made an impression on me, and since then, for the past 33 years, I have looked in the mirror every morning and asked myself: "If today were the last day of my life, would I want to do what I am about to do today?" And whenever the answer has been "No" for too many days in a row, I know I need to change something.

Remembering that I'll be dead soon is the most important tool I've ever encountered to help me make the big choices in life. Because almost everything — all external expectations, all pride, all fear of embarrassment or failure - these things just fall away in the face of death, leaving only what is truly important. Remembering that you are going to die is the best way I know to avoid the trap of thinking you have something to lose. You are already naked. There is no reason not to follow your heart.

About a year ago I was diagnosed with cancer. I had a scan at 7:30 in the morning, and it clearly showed a tumor on my pancreas. I didn't even know what a pancreas was. The doctors told me this was almost certainly a type of cancer that is incurable, and that I should expect to live no longer than three to six months. My doctor advised me to go home and get my affairs in order, which is doctor's code for prepare to die. It means to try to tell your kids everything you thought you'd have the next 10 years to tell them in just a few months. It means to make sure everything is buttoned up so that it will be as easy as possible for your family. It means to say your goodbyes.

I lived with that diagnosis all day. Later that evening I had a biopsy, where they stuck an endoscope down my throat, through my stomach and into my intestines, put a needle into my pancreas and got a few cells from the tumor. I was sedated, but my wife, who was there, told me that when they viewed the cells under a microscope the doctors started crying because it turned out to be a very rare form of pancreatic cancer that is curable with surgery. I had the surgery and I'm fine now.

This was the closest I've been to facing death, and I hope it's the closest I get for a few more decades. Having lived through it, I can now say this to you with a bit more certainty than when death was a useful but purely intellectual concept:

No one wants to die. Even people who want to go to heaven don't want to die to get there. And yet death is the destination we all share. No one has ever escaped it. And that is as it should be, because Death is very likely the single best invention of Life. It is Life's change agent. It clears out the old to make way for the new. Right now the new is you, but someday not too long from now, you will gradually become the old and be cleared away. Sorry to be so dramatic, but it is quite true.

Your time is limited, so don't waste it living someone else's life. Don't be trapped by dogma — which is living with the results of other people's thinking. Don't let the noise of others' opinions drown out your own inner voice. And most important, have the courage to follow your heart and intuition. They somehow already know what you truly want to become. Everything else is secondary.

When I was young, there was an amazing publication called The Whole Earth Catalog, which was one of the bibles of my generation. It was created by a fellow named Stewart Brand not far from here in Menlo Park, and he brought it to life with his poetic touch. This was in the late 1960's, before personal computers and desktop publishing, so it was all made with typewriters, scissors, and polaroid cameras. It was sort of like Google in paperback form, 35 years before Google came along: it was idealistic, and overflowing with neat tools and great notions.

Stewart and his team put out several issues of The Whole Earth Catalog, and then when it had run its course, they put out a final issue. It was the mid-1970s, and I was your age. On the back cover of their final issue was a photograph of an early morning country road, the kind you might find yourself hitchhiking on if you were so adventurous. Beneath it were the words: "Stay Hungry. Stay Foolish." It was their farewell message as they signed off. Stay Hungry. Stay Foolish. And I have always wished that for myself. And now, as you graduate to begin anew, I wish that for you.

Stay Hungry. Stay Foolish.

Thank you all very much.