Bedenkingen
Khalil Gibran - De kinderen (uit 'De profeet')
En een vrouw die een kindje aan haar borst drukte vroeg "Spreek ons over kinderen".
En hij sprak:
En hij sprak:
“Je kinderen zijn je kinderen niet. Ze zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf. Zij komen door je, maar ze zijn niet van je en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hun je liefde geven, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten. Je mag hun lichaam huisvesten, maar niet hun ziel, want hun ziel toeft in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen. Je mag proberen hun gelijk te worden, maar tracht ze niet aan je gelijk te maken, want het leven gaat niet terug en blijft ook niet bij gisteren dralen.Jullie zijn de bogen waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten; de boogschutter ziet het doel op de weg van de oneindigheid en buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen vliegen. Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn, want zo hij zijn pijlen liefheeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is”.
