Bedenkingen
In den Hof van Eden - vui de Brusseleirs
IN DEN HOF VAN EDEN
Adam leifdege lang geleije
allien in den Hof van Eden
mè de zeige van ons ‘Ier.
Hij lutege plezant in zaainem bluute,
paktege ê zonnebad en waste zaain puute
in 't woeter van de bijk
zeive doege van de wijk.
Adam leifdege zonder erge,
ss wanie ‘m op zeikere mèrge
constateidege da alle bieste ê vrindinnike aaije,
en zaa: Leven ‘Eir, ik wil ni kloege,
mo'k zaa AA wille vroege,
soumi en mè respekt,
of g'uuk vè maa ê vrindinneke èt.
Good zaa God, ‘k zal maain devuure doon,
mo gaa moet zelf wel de rest doon,
‘K zal zerge vè en vraa
dee ‘ui leive partageit mè aa.
Adam leep van kontentement te zinge,
en moktege twie verlouvingsringe
en riep ‘God zaa gezeigend, ik kraaig ê waaif,
mo entretemps zaain ek toch ê rêbbeke kwaaid.
En as wanier Adam lag te sloepe,
‘eit ons ‘Ier dei vraa geschoepe,
't was vè eedere jeune homme n'en dreim,
mè alles derop en deroen,
en ze leifdege giel tevreden,
tegoër in den Hof van edene
tot as wanier op zeikere dag
Eva n'em buum geloeije vol vitaminne
quoi qu'ons ‘Ier ‘em ni zaa geneire,
z'aam vè ien of twie appelkes toch ni rèclameire.
Mè antroese zag Eva in dem buum doebouve
al dei appelkes mè ê ruut kokske blouze,
ze trok er iene en beit et ê stuk oeit,
ienen appel kan toch gi kwoed,
mo onze Leeven ‘Ier zaa ‘Neije'
't was gedoen mè ‘tschuun leive,
het paradaais moeste w'opgeive,
duij uile désobeisance,
gerokte w'allemoel kwaaid ons innocense,
dui daanen ienen appel, vreute w'ons kapot,
en 't es doevui d'ak begot… beweir
‘smochtend mè verstand!
en èt em Peir'
Vertölt in 't Brussels duij C. De Winter
In de Hof van Eden
Adam leefde lang geleden
eenzaam in de Hof van Eden
met de zegen van de Heer.
Hij liep lekker in zijn blootje,
baadde zon en baadde pootje
in 't water van de beek
zeven dagen op de week.
Adam leefde zonder zorgen totdat hij op een zekere morgen
ontdekte dat elk dier een vriendinnetje had.
Hij zei ‘Lieve Heer, ik wil niet klagen, maar zou U willen vragen,
onderdanig en beleefd, of U ook voor mij een vriendinnetje heeft.
Goed zei God, Ik zal mijn best doen, maar jij moet wel de rest doen.
Ik zal zorgen voor een vrouw die haar leven deelt met jou.
Adam liep van pret te zingen en maakte twee verlovingsringen.
Hij riep ‘Prijs de Heer, ik krijg een wijf, maar er is wel een rib ui mijn lijf.
En toen Adam lag te slapen, heeft de heer de vrouw geschapen.
'T Was een droom van elke man, met alles derop en deraan,
en zij leefden zeer tevreden, samen in de Hof van eden
totdat op zekere dag Eva de boom met appeltjes zag.
Zij dacht, ach wat kan het schaden aan een boom zo vol geladen,
ofschoon de Heer het mij verbiedt, mist Hij één, twee appels niet
en zij brandde van verlangen toen zij al dat fruit zag hangen,
zij plukte, nam een hap en zei: één appel mag toch wel,
maar Onze Lieve Heer zei ‘Nee'
Toen was het uit met het mooie leven, het paradijs werd opgeheven.
Door deze ongehoorzaamheid, raakten wij allen onze onschuld kwijt.
Door één appel werken we ons nu te sappel
en 't is daarom dat ik beweer:
Snoep verstandig, eet een peer!
Ingestuurd door Margje van der Linden.
